Zion. T - OO

Słuchając "Red Light" dało się wyczuć, że Zionowi T bliżej do artysty, który wciąż poszukuje niż autora hitów stricte rnb i stąd pewnie brała się ta różnorodność gatunkowa jego pierwszej płyty. Na "OO" Zion chyba chciał się nieco ustatkować, zawinąć swym statkiem do jednego portu, więc wsiadł... w starego merola, założył prochowiec jak bohater kina lat 50-tych i w czarno-białym, nostalgicznym klimacie pojechał do Brazylii, by wejść boso w nowy gatunek i nagrać tam kilka kawałków swojej ostatniej płyty, wydanej oficjalnie 1 lutego 2017r. - "OO" to po części bossa nova spod ręki jego i niejakiego Peejay'a.

"Cinema" to główny numer w tym stylu i faktycznie jest bardzo dobry. Jego text, jak większości textów tej płyty w zasadzie nie mówi nic, a jedynie daje dużo do myślenia, nakreślając jedynie klimat, scenerię, zostawiając słuchaczowi miejsce do nakręcenia swojego filmu. Tak czy inaczej klimat jest fajnie melancholijnie-intrygujący - krótki teaser w reżyserii Ziona idealnie oddaje ten klimat. W takim anturażu silenie się na wokalne popisy byłoby idiotyczne toteż Zion fajnie, oszczędnie wyrzuca z siebie, jakby od niechcenia, jednym tchem pojedyncze słowa, sylaby, a całość kończy wdzięcznym "la la la", jakby nie chciało mu się pisać więcej textu, więc rzuci cokolwiek i odjedzie. Bardzo dobry numer.

Drugi utwór płyty to "The Song" - radosny, niemal popowy, tfu! k-popowy kawałek z funkowymi smyczkami, które przywodzą mi na myśl te z kawałka "I Want You Back" The Jacksons 5, a do tego klip również dość k-popowy, tj. kolorowy i plastikowy, pełen dekoracji i metaforyki, której pewnie nikt z Europy nie zrozumie na trzeźwo ani pod wpływem - dla mnie to coś między "Sexmisją" a "Potworami i spółką" (pewnie przez to ogrmoniaste futro), dające obraz wyobraźni Ziona tworzącego sobie piosenkę. Bo najlepszy w tym utworze jest text o tym, że Zion tworzy piosenkę, wymyślił ją w wannie, teraz doda bas, itd. Nie przepadam za tym kawałkiem. Zbytni pop.

Lepiej sprawa ma się z "Mianhae" czyli "Sorry" - jeden z lepszych numerów, wakacyjny, grillowy hip-hop z Beenzino na gościnnej zwrotce i uroczych (tak, uroczych) chórkach w tle typu "sa-gwa-haeeee", które usłyszysz, drogi słuchaczu, dopiero po 20 przesłuchaniu numeru. Jakimś cudem kojarzę ten kawałek z numerem "To byłem ja" 2cztery7.

"Nappeun numdeul" czyli "Bad Guys" to fajna gitarka, brzeg morza, szum fal, światła mieściny w tle. Fajny klimat. Muzycznie za wiele się tam nie dzieje, ale w tej oszczędności jest klimat lekko już sennej, nadrannej, plażowej imprezy. "Complex" z najjaśniejszą gwiazdą Korei czyli G-Dragonem również nie powinien mieć komplexów - spoko kawałek.

Jednym z ciekawszych dla mnie numerów jest jednak "Baram" czyli "wiatr", przetłumaczone na angielski jako "wishes"... Samotna gitara, nieco balladowo-rockowa, jak na moje czarne gusta i świetny text o problemach gwiazd, oczekiwaniach wobec nich i o tym, że Zion to zwykły chłopiec jest, który sobie gwiżdże tylko, tak jak Kanye West jest tylko Pinocchiem, który chciał być prawdziwym chłopcem. Od jakiegoś miesiąca puszczam ten numer na rozbudzenie ze snu.

Podsumowując, muzycznie "OO" nie trafia zbytnio w moje gusta, wokalnie Zion nie pokazuje tam zbyt wiele, bo całą płytę leci chilloutowo i oszczędnie... i szczerze powiem, że nie wiem czy to dobra czy słaba płyta, bo ona jest po prostu inna od tego, czego słucham w żywocie swym, więc choć nie mogę jej skrytykować (nie ma na niej beznadziejnych utworów), to i mnie niczym nie zachwyca ("Cinema" jest bliskie zachwytu), jak i wcześniejsza płyta Ziona T. Tak czy inaczej, Zion to ciekawy artysta, zdolny przefarbować włosy na nowy kolor - to taka metafora.

Wpis opublikowany na blogu od 30 września 2017, sobota, 21:56.