코드쿤스트 (Code Kunst) - Muggles' Mansion

코드쿤스트 to Dżu Song U, producent ur. 18 grudnia 1989 roku. Będąc zwiazany z Luminant Entertainment, wydał on w 2014 płytę "Novel", rok później "Crumple", a w kwietniu 2017, po przejściu do HIGHGRND, labelu Tabla, "Muggles' Mansion". Wszystkie te albumy są typowo producenckie, toteż dla kogoś zielonego w koreańskim hip-hopie, mogą one być czymś w rodzaju płyt Dj'a 600V w Polsce - przesłuchasz je i znasz kupę raperów, których warto znać. Przez płyty Code'a przewinęło się już prawie tylu raperów, co przez płyty Shaquille'a O'Neala...

I tak na "Muggles' Mansion" pojawiają się m. in. C Jamm i Nucksal (stali bywalcy wszystkich Kunstów), G Soul z Tablem, Loco, Justhis, Loopy, Punchnello, Ugly Duck, Dok2, BewhY, YDG, Hwaji, z wokalistów Oh Hyuk, Lee Hi, Suran i Colde z OffOnOff.

Tu mały, ale niezły przerywnik a propos płyty:

Tak jak i wcześniejsze 2 płyty Kunsta, tak i "Muggles' Mansion" nie tryska zbytnim optymizmem. Choć tworząc 15 kawałków z kilkunastoma, różnymi artystami, trudno zachować spójność, to płyta Utrzymana jest w całości w klimacie smutku i melancholii z kilkoma bardziej hip-hopowymi numerami, jak te Nucksala i C Jamma, w sumie podobne do siebie z tą zmianą bitu w połowie na bardziej reflexyjny, żeby z klimatem płyty nie odstawać. Dobre numery.

Po pierwszych kilku przesłuchaniach po głowie chodziły mi dwa słowa: 'wyrafinowanie' i 'klasa'. Smutne, hip-hopowe kawałki kojarzą mi się bowiem z nudnymi bitami, opartymi głównie na pianinkach (szkoła choćby wspomnianego 600V), a tu Code uderzył w bardziej subtelne klawisze i przytrzymał je dłużej tworząc głębokie nostalgiczne westchnienia i pustki jakby ślepych zaułków miasta, w których, np. taka Lee Hi wspomina, jak ją kiedyś nazywałem "kwiatuszkiem"... w jednym z najlepszych utworów płyty.

Najlepsze numery to wg mnie: "Fire Water" - choć klip ma nudny z tym na przemian łażeniem z pochodniami i wskakiwaniem do wody, to wymiata (Interlude przed kawałkiem też), bo G Soul to jeden z najlepszych wokalistów Korei; "StrOngerr" z fajnym, ciepłym, jakby z lekka balladowym bitem, świetnym refrenem i Loco, który nieco zaczyna mnie irytować swoim stylem "troskliwego misia", skit "MORE FIRE", który jest chyba najlepszym bitem na płycie; wspomniany "X" Lee Hi z lekko bulwersującycym refrenem jak na koreańskie realia ("nazwij mnie swoją suką - jestem z tego dumna"), "Beside Me", głównie ze względu na świetną Suran (szkoda, że to nie jej solówka, bo panowie trochę przynudzają, a samo wejście perkusji nieco niszczy subtelność utworu) oraz "White AnxiEty" Colde'iego, który posiada klimat samotnej przechadzki w deszczu pustym, cichym, nieszczęśliwym miastem a jest o o oczekiwaniu na wiosnę, miłość i spacery w słońcu. Kawałek na zimowe wieczory.

Reszta, jak choćby "Lounge" z Hwajim są naprawdę przyzwoite i nie ma co stękać. Płyta za to kończy się nieco rockowym, gitarowym kawałkiem niejakiego 카더가든. Największe rozczarowanie jednak jest utwór "Parachute" - słaby, monotonny bit, jakby panowie pchali samochód; i bardzo lubiany przeze mnie Oh Hyuk, który nie miał w tym utworze nic do zaśpiewania. Wszystkie wersy takie proste, melodie płaskie i nudne, jak teledysk przypominający mi początki polskiego hip-hopu i klipy kręcone w opuszczonych fabrykach czy magazynach. Wszystkie klipy "Muggles' Mansion" są słabe.

Niezła płyta, daleka od silenia się na hity list przebojów, reflexyjna do słuchania w autobusie czy w zaciszu mieszkania, ale po dłuższym czasie... nieco nudna przez swą jednostajnoość. Wydaje mi się, że zapamiętam z niej tylko "Fire Water" i "White Anxiety", może jeszcze "X".

I całość do odsłuchu:

Wpis opublikowany na blogu od 01 sierpnia 2018, środa, 19:30.